(Yarali olarak kaderine terk edilen atimiz Bulut)

Gecenin karanliginda, dört nala koþmanin yanisira, ah bir de o ayaginin altindaki asinmis ve paten gibi nallar olmasaydi. Kendinden çok daha hizli olan polis otosu arkadan çarptiginda kendi bir yana, araba bir yana savruldu. Bacagindaki o korkunç aciyi duydugu anda bile aklindaki tek düsünce sahibine ne olduguydu. Sahibini arandi karanlikta... Düstügü çukurdan kalkmaya çalisti... Beceremedi. Bacagi kopacak gibi aciyordu. Iki gündür bogazindan bir lokma yiyecek, bir yudum su geçmemisti. Etrafina toplanan kalabalik içinden bir polis yanina yaklasti, elini uzatti. Aliskanlikla gözlerini simsiki yumdu, aciya dayanmak için derin bir nefes aldi... Nefesini tuttu ve basini çevirebildigince geriye çevirdi. Hayret!!! Her zamanki gibi yüzüne yumruk inmemisti. Hatta daha da ötesi, yanagini sefkatle oksadi polis... Taa, çocuklugunda kalmis bir duyguyu hissetti... Bembeyaz bir taydi. Dogdugunda annesiyle kirlarda hiç kosamamiþti. Zaten annesinin bir gözü kördü. Kokusuna doyamadan, doya doya meme ememeden her gün ise çikardi. Çilli'ydi adi. Çilekes Çilli. Her gece tecavüze ugrayan, tekme tokat dövülen, genç yasinda 30 gibi gösteren çingene ati cefakar Çilli. Çilli bir trafik kazasinda yaralanmis, AOÇ Hayvanat Bahçesi'ne satilmis, canli cani kesilip aslanlara yem edilmisti.

Tüm mahalle uyanmis, önüne ekmek ve bir kova su koymuslardi. Hala sahibini araniyordu simsiyah karanlikta. Olsun... Aç birakirdi, kamçiyla bile degil, tüp hortumuyla döverdi ama yine de annesinden sonra tanidigi tek canliydi Çopur Cemal. Bir de Arap. Arap... Can dostu Arap. Arap geçen ay kafayi fazlasýyla bulan Cemal'e sevgisini göstermeye çalisirken tekmelenmis, kaburgalari cigerini delmis, inleye inleye, kan kusarak ölüp gitmisti bir kösede. Oysa Arap onu çok sever, zaman zaman çöpten bulduðu bir tavuk bacagini açligina dayanamadigi arkadasinin önüne getirir koyardi. Sancidan gözleri karariyordu, kirmizi kelebekler uçusuyordu, uçusan kelebeklerin arasinda yemyesil çimlerin üstünde annesiyle kostugunu, neseyle havlayip, bacaklarinin arasinda oyunlar oynayarak onlara yetismeye çalisan Arap'ý görüyordu. Annesinin sirtinda kanatlar vardi... Havalaniyor, yere iniyor, sevgiyle burnunu sürtüyor, yine havalaniyordu... Hayallerin arasindan kulagina gelen sesle siyrildi: "Çopur Cemal'in arabasi bu. Yine soymus bir yerleri, baksansza, dolu araba çalinti malla. Kaçmis uyanik, durur mu hiç?". "Kaçmis... Gelmez artik... Ne yapacagim ben kimsesiz? Hiç dostum yok artik" diye düsündü. Sonra birisinin "Gece vakti kepçede çagrilmaz Belediyeden. Çiftlige yollardik aslanlara" dedigini duydu. Bütün gücünü topladi. Kisneyerek ayaga kalkti. Acisi dayanilmazdi ama daha bes yasindaydi, aslanlara gitmek istemiyordu, annesi gibi. Onun ölüm anini arkadaslarina anlatirken tas kalpli Cemal'in bile gözlerinden yaslar geldigini görmüstü.

Zayif bir kadin sesi duydu. Hiç aliskin olmadigi, tanimadigi bir tonu vardi bu sesin "Hayvanlari Koruma Dernegi'ni arasak?" Aradan bir saat geçti geçmedi. Basinnda dört tane genç hanim vardi. Bütün erkekler gitmisti. Saat gecenin yarisini çoktan geçmisti. Onlarin miril miril, sevgi dolu, aciyan sesleriyle, oksamalariyla sabahi etti. Aci falan duymuyordu artik "Öldüm... Cennetteyim" diye düsündü. Sabah erkenden kocaman bir kamyon getirdi ablalar. Televizyoncular, bir sürü adamlar gelmisti seyrediyorlardi. Düstügü yer çukurdu, kamyon yanasmiyordu. Yürüyemiyordu ve sadece o iyi kalpli dört kizin gücü agirligini kaldirmaya yetmiyordu. Kizlar alttan battaniyeler sardilar, bin bir güçlükle, kendinin de gayretiyle kaldirima kadar çikarttiar. Simdi asil kamyona binme fasli vardi. Herkes alkisliyor ama yardim etmiyordu. Televizyona çekildiklerini fark edince iri yari alti tane adam geldi, kizlari bir tarafa itekleyip, kuyrugundan kulagindan çekistirip, karga tulumba çelik kapli kamyonun içine firlativerdiler. O anda, bacagindan gelen çatirtiyi herkes gibi kendi de duydu. Yol boyunca bayildi kaldi...